Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

"ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ"

Εισαγωγικό σημείωμα στην ερμηνεία του ποιήματος :
« Σε χαιρετώ».

Αφιερώνεται στο χάραμα της νέας εποχής.
 Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών στην Κύπρο 
   Το ποίημα «Σε χαιρετώ» το έγραψα πριν από μερικά χρόνια κι είναι καρπός άλγους. Έτσι καθώς τα λάθη των καιρών έφερναν στην ψυχή μου το προμήνυμα των επερχομένων, σαν αποτέλεσμα που θα έρχονταν αργά ή γρήγορα με τις αντίστοιχες συνέπειες. Ένας στίχος φανερώνει αυτή την αγωνία μου:
                                        «σ’ αυτή την κακή μεταχείριση του σήμερα
                                                   πως θ’ αντέξει το αύριο;»
  Πρέπει να σας πω, πως ο ποιητής και ο στοχαστής, έτσι καθώς αντιμετωπίζουν τη ζωή από μια βαθύτερη προσέγγιση, αλλά και μια εποπτική ματιά, συλλαμβάνουν πάρα πολλά πράγματα, προδρομικά κι ακόμη έχουν τη δυνατότητα να ερμηνεύουν τα φαινόμενα της εποχής τους. Γι’ αυτό θα λέγανε σήμερα πως ένα κεφάλαιο της ιστορίας κλείνει κι ανοίγει ένα άλλο. Η γυναίκα σ’ αυτό το χάραμα της νέας εποχής που έρχεται θα παίξει σημαντικό ρόλο.
  Μέχρι σήμερα, είναι γεγονός πως η εξέλιξη της ανθρωπότητας συντελέσθηκε με πολύ αργό ρυθμό, όσον αφορά το πνευματικό της επίπεδο. Στη διαδρομή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου, βλέπουμε πως τα λάθη επαναλαμβάνονται, ο πόλεμος, η βία, η μοναξιά, η αδικία, η ανισότητα στην κατανομή των αγαθών, η δυστυχία, εξακολουθούν να υπάρχουν, όπως πάντα, άλλωστε και να μας στιγματίζουν αρνητικά. Δεν χρειάζεται να προσθέσω, νομίζω τα γνωστά ανησυχαστικά φαινόμενα για το μέλλον της ζωής στον πλανήτη, που είναι συνέπειες του τεχνολογικού πολιτισμού. Τ’ αρνητικά στοιχεία του οποίου προέρχονται από το γεγονός πως αυτός είναι αποτέλεσμα της διάνοιας του ανθρώπου, της αποκομένης απ’ το καθολικό φάσμα της ζωής.
  Το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα συνιστά το μέγιστο της αξίας στη γνώση του εαυτού ως μέσο που μας συνδέει με το καθολικό φάσμα της ζωής. Γι’ αυτό θαυμάζουμε τα επιτεύγματα του Πνεύματος που καταξιώνονται διαχρονικά, ενώ, αντίθετα, αντιμετωπίζουμε τ’ αποτελέσματα του τεχνολογικού πολιτισμού με τις αρνητικές τους επιπτώσεις.
  Φτάσαμε στην εποχή μας μπροστά σ’ ένα τεράστιο αδιέξοδο με πολλές όψεις. Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου ερχόμαστε τώρα ν’ αναλογιστούμε τα λάθη μας, τις ευθύνες μας, το χρέος μας και να αναθεωρήσουμε.

   Οι αγώνες της γυναίκας μπορεί να έδωσαν κάποιους καρπούς αλλά δεν άλλαξαν την πορεία του κόσμου προς το καλύτερο. Ποιός θα πρέπει να είναι ο αγώνας της γυναίκας και ποιός ο ρόλος της για την οικοδόμηση του μέλλοντος;
  Σ’ αυτή την ιστορική στιγμή η γυναίκα καλείται να δώσει μέσα από τη ζωή της ένα άλλο παρόν κι αυτό θα προκύψει μόνον αν συνειδητοποιήσει πως πρέπει να επιστρέψει στον  κέντρο του  Εαυτού της.
 Το ποίημα «Σε χαιρετώ» που θ’ ακολουθήσει, παρουσιάζει αυτήν την ιστορική συνειδητότητα της γυναίκας: Ο Σταυρός και η Ανάσταση βρίσκουν μέσα σ’ αυτό το ποίημα την καταξίωσή τους. Θυσιάζεται το φθαρτό για ν’ αναδυθεί το άφθαρτο και αυτό αποδίδεται όταν πια διασπασθεί το εγώ, μέσα από την ευρύτερη συνειδητότητα, που αποδίδει τη σχέση με το όλον και συνδέει τον άνθρωπο με την ίδια τη ζωή.
  Πιστεύω πως ο κόσμος πάσχει από έλλειψη αυτογνωσίας, εκεί εστιάζω το πρόβλημα.
 Αν σκεφτούμε πως το άτομο, η μονάδα αποτελεί μέρος του όλου, θα συμπεράνουμε τη σχέση που αφορά το ένα με το άλλο και το όλον.
 Η εποχή μας καλεί, μέσω της μοναξιάς, να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου έχουμε φύγει, δηλαδή στο κέντρο του εαυτού μας. Αυτό θα προσφέρει μια άλλη διάσταση στη ζωή. Η κοινωνία θα διέπεται από την ουσιαστική επικοινωνία.
 Η δικαιοσύνη θα είναι αποτέλεσμα της αφύπνισης της Συνείδησης.
  Οι αγώνες της γυναίκας για ισοτιμία, για βιώσιμη και αξιοπρεπή ζωή επικεντρώνονταν στην υπεράσπιση των βασικών της δικαιωμάτων ως ανθρώπου. Τώρα καλείται να συνειδητοποιήσει τον ευρύτερο χώρο μέσα στον οποίο ανήκει, για το λόγο ότι υπάρχει συνυπάρχοντας. Αυτό μας οδηγεί στο γεγονός πως η Ζωή είναι Μία και η συνύπαρξη αποδίδει το χρέος προς το σύνολο. Όμως για να συντελεσθεί η αρμονική συνύπαρξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση  να προηγηθεί η προσωπική ανασυγκρότηση. Το ποίημα εκεί στρέφει αυτή τη στιγμή το βλέμμα και τη σκέψη της γυναίκας. Αναφερόμαστε στη γυναίκα, πιστεύοντας ότι η αυτογνωσία της φέρει μία πληρότητα που θα καλύψει το κενό.    Πρέπει όμως να προσθέσουμε πως η αυτογνωσία της θα είναι ένας τρόπος να προσελκύσει τον άνδρα στις ανώτερες σφαίρες της Ψυχής και του Πνεύματος ώστε η σχέση αυτή ν’ αποτελέσει την ιδανική της μορφή. Αυτός άλλωστε θα είναι ο πυρήνας που θα προάγει το ανθρώπινο. Πιστεύω στην αξία- Άνθρωπος και πως ακόμα η πορεία προς την απόδοση της πραγματικής διάστασής του έχει μέλλον.
  Οι μεγάλες Μορφές του Πνεύματος σηματοδοτούν τις πραγματικές διαστάσεις του Ανθρώπου και μας οδηγούν στο ν’ αποδώσουμε κι εμείς αυτό που πραγματικά, ακόμα δεν γνωρίζουμε. Ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον όπου η γυναίκα, γνωρίζοντας τον εαυτό της, θα γίνει συντελεστής της ειρήνης και της αδελφοσύνης σε πανανθρώπινο επίπεδο.
                                             
                                                                 Αλκμήνη Κογγίδου. 

ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ

"Οι νύμφες της κρήνης των αθώων βρεφών" Ελαιογραφία Χρύσα Σιώτη

Σε χαιρετώ ιερό τάγμα
των μοναχικών γυναικών
έτσι καθώς σε βλέπω να διαγράφεις
 τη σιωπηλή σου Πορεία
κι είναι επάνω της όλα τα βάρη
όλα τα λάθη του καιρού.
Σε χαιρετώ Γυναίκα
με τις φουσκωμένες φλέβες
των κάτω άκρων
με τα παραμορφωμένα χέρια
κι αυτά που σμιλεύουν την ύλη
σκάβοντας, όλο σκάβοντας
μέσα στη δική σου καρδιά
Μαίρη, Αλίκη, Μαριάννα
γυναίκα μ’ όλων των αγίων
πάντων τα ονόματα.
Σε χαιρετώ και νοιώθω
 το βάρος του κόσμου
στο σώμα σου
τα φτερουγίσματα της άνοιξης
στα μάτια σου
τώρα που καίγεται μαζί
με το δάσος η εικόνα αυτού
του κόσμου
κράτα την καρδιά σου
 ανοιχτή
κράτα τη ματιά σου
ανοιχτή
κι ετοιμάσου να δεις
τα μη βλεπόμενα
γιατί εσύ ξέρεις μόνο
εσύ και βλέπεις
πόσο πληρώνεται με βάρος
η άγνοια κι αυτό το
βάρος το φορτώνεσαι
στη δική σου πλάτη.
 Κι είσαι εσύ που θα
δώσεις στον Ερχόμενο
κι είσαι εσύ που θα
δοθείς.
Γνωρίζεσαι καθώς
 ξεκολάς το σώμα σου
το ιερό, δίκαια
αποτολμώντας την Πορεία
της Αυτογνωσίας σου.
Σώζοντας θα σώσεις
τα εναπομείναντα.
Γιατί τώρα πια
βρίσκεται η τύχη
 του καταργημένου
 κόσμου στα δικά σου
χέρια και χάνονται
κάτω από τα δικά σου
μάτια οι σαθρές του
προσδοκίες.
Είθε η δύναμή σου
να τρανέψει
είθε να σώσεις το
απολωλός.

Γενναίες, ασυμβίβαστες
με το χρόνο
Γενναίες, ασυμβίβαστες
με τη φθορά.
Κόντρα στο ψεύδος
και την αδικία.
Κόντρα στο στενό
περιβάλλοντα χώρο.
Με τη ματιά στο άπειρο.
Με τη ματιά στο προσδοκόμενο
θαύμα.
Εσύ που μ’ όλες τις διαψεύσεις
προχωρείς.
Εσύ που μ’ όλες τις απογοητεύσεις
ορθώνεσαι.
Ανορθώνεις τη ζωή
μέσα στο δικό σου ανάστημα,
εσύ που ένιωσες
όλο το βάθος του πόνου
και της σιωπής
κι ακόμα έκρυψες
την πίκρα της προσδοκίας,
την πίκρα της αδικίας,
την πίκρα της καταφρόνιας.
Τόλμησες να ζήσεις
κόντρα στο θάνατο,
γλύκανες το σπίτι
που σε πίκρανε,
δοκίμασες
και δοκιμάστηκες
κρυφά, σώζοντας
τη ζωή στα σπλάχνα σου.
Σώζοντας τη ζωή στα
μάτια σου.
Μοναχική γυναίκα
μέσα και πέρα απ’ όλους
 τους ανέμους, κράτα
τη φλόγα της Αγάπης
άσβεστη
κράτα τη γλύκα
στο γλυκό σου στόμα,
εσύ που δέχτηκες
όλα τα πυρά του ασυμβίβαστου
και τόλμησες τη δική σου Πορεία
κράτα και τ’ όνειρο
στης γης το πλάτος
κράτα και την ομορφιά
και δώσε την εκεί
που πρέπει και όσο
πρέπει και κάλεσε
τη ζωή στα μάτια
των ανθρώπων
με το μαγικό σου
ραβδί κάλεσε τη
ζωή στο ζεστό σου
σπίτι
κι άνοιξε κι άλλο
 τα φτερά για πετάγματα
ουσιαστικά, φτερουγίσματα
απρόσμενα.
Μ’ εκπλήξεις και αποκαλύψεις
δώσε ξανά νόημα στη ζωή.
Εσύ που ξενάγησες τον εαυτό σου
στους στενούς διαδρόμους των
σπιτιών και των νοσοκομείων,
που κατάργησες τα ψεύτικα
γυρεύοντας τ’ αληθινά.
Κράτησε την τρυφερότητά σου
κράτησε την αθωότητά σου
και μη τα δίνεις σε κανένα αυτά
παρά μόνο στο παιδί,
παρά μόνο στο φυτό,
παρά μόνο στο ζώο.
Τώρα ακόμα θα μείνεις
 εκεί.
Μεταγγίζοντας το αίμα σου
στην καμένη γη
άντλησε κι άλλη ενέργεια
από του Νου το πηγάδι
και σώσε τον κόσμο.
Κι είσαι εσύ που θα βγάζεις
το φίδι από την τρύπα
κι είσαι εσύ ο βράχος
 που πάνω του θα σπάζουν τα κύματα.
Θα’ ναι ακόμα η Σιωπή
και η πράξη
 ο μόνος σου
τρόπος έκφρασης
κι ακόμα η γνώμη σου
δεν θα ζητιέται κι ας
καταλαβαίνουν το αλάθητο
 της κρίσης σου.
Κι ακόμα θα περάσεις
πολλά ώσπου να καταλάβουν
 ώσπου να δεχθείς τη μοναξιά σου.
Κι η χαραυγή που θα’ ρθει
μη την προσμένεις κι ούτε
 να ξαποστάσεις στην συναλλαγή,
στην ανταλλαγή.
Θα μείνεις μόνη και άφωνη
με προσοχή και με προσήλωση
σ’ αυτό που θα φυτρώσει
και θα’ ναι το άνθος
που φύτεψες
με υπομονή κι επιμονή
 κάνοντας ό, τι κάνεις για
 μόνη την Αλήθεια.
Κι  ό,τι σου στερηθεί
θα σου χαρίζεται
 από την άρρητη
την άρρηκτη πηγή
της Ζωής, από εκεί
 θ’ αντλείς, από κει θα
παίρνεις ανοίγοντας
με πικρά μάτια τ’ άλλα μάτια

στην άλλη σου διάσταση. 

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου