ΣΥΜΠΑΝ
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ
Στην Τρίτη διάσταση ο άνθρωπος υπόκειται στη λήθη· συνέπεια του γεγονότος ότι, καθώς εισέρχεται στο χωροχρόνο και μετέχει στη φυσική διάσταση, το σώμα δημιουργεί, μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, έναν αποκλεισμό. Ο αποκλεισμός αυτός, που μοιάζει με φυλακή, αφορά μια περιοριστική αντίληψη στα όρια του ατομικού εγώ, των αισθήσεων και του γραμμικού χρόνου.
Τόσο, η ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού, όσο και η επικράτηση της υλιστικής κοσμοθεωρίας, που έθεσαν στο περιθώριο τις οικουμενικές και διαχρονικές αξίες, συνετέλεσαν στη λήθη της ένθεης υποστάσεως του ανθρώπου. Βεβαίως, η αποτυχία αυτού του πολιτισμού μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε, ακόμα μια φορά.
Η ανάμνηση του Απόλυτου προϋποθέτει την αφύπνιση της μνήμης, την Α-λήθη.
Το Απόλυτο δεν υπόκειται στη σχετικότητα του χωροχρόνου στην οποία μετέχει ο άνθρωπος, ωστόσο για τον ίδιο αποτελεί μια ανάμνηση.
Παρά, την πλάνη και τις ψευδαισθήσεις, στον κόσμο της σχετικότητας υπάρχουν και οι δοκιμασίες που οδηγούν, πολλές φορές, σε αδιέξοδα, γεγονός που εγείρει την ανάμνηση του Απόλυτου, του νόστου που δεν καλύπτεται.
Πώς όμως ενώ υπόκειται στη λήθη, συμβαίνει η αφύπνιση;
Μπορεί να συμβεί η αφύπνιση με πολλούς τρόπους, αλλά, πάντοτε, δια μέσω της συγκινήσεως και της δοκιμασίας, αν ο άνθρωπος διατίθεται να μαθητεύσει! Η συγκίνηση προκαλείται μέσω της μεγάλης τέχνης, της μουσικής, του έρωτα, της επαφής με το κάλλος της φύσεως κλπ.
Η συγκίνηση αποδεικνύει το γεγονός της Σχέσεως, δηλαδή, ότι, τα πάντα λειτουργούν εν σχέση και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, από το μικρόκοσμο ως το μακρόκοσμο. Το «παν Εν» είναι ένας από του Δελφικούς κώδικες που δηλώνει την Ενότητα των πάντων και είναι μια ενδεικτική υπόμνηση της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα των μυστών!
Η λέξη σύμπαν είναι σύνθετη ( συν +παν) Η συγκίνηση μπορεί να προκληθεί με πολλούς τρόπους με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στη συνειδητότητα της Ενότητας, (γιατί η Ενότητα είναι μια πραγματικότητα που ήδη υπάρχει και μέσα στη σχετικότητα του χωροχρόνου, αλλά η συνειδητότητα αυτής είναι το ζητούμενο).
Η επίγνωση της Ενότητας είναι ένα αποτέλεσμα της γνώσεως του Εαυτού. Το «γνώθι σ’αυτόν» και το «μηδέν άγαν» συνιστούν συμπαντικούς κώδικες και εκφράζουν, ο καθείς, μαθηματικά και φιλοσοφικά, την ηθική μετοχή του ανθρώπου στο όλον.
Η συγκίνηση, μέσω της ευαισθησίας της ψυχής, παραπέμπει στη Σχέση και η Σχέση προσφέρει τη συνειδητότητα της Ενότητας.
Η ψυχή ως ευαισθησία και η συνείδηση ως επόπτης, δεν αγνοούν τη λεπτομέρεια, η οποία αποτελεί συνεκτικό μέρος του σύμπαντος. Δια αυτής, η ψυχή συλλαμβάνει τις λεπταίσθητες συνιστώσες ,οι οποίες αποτελούν μέρος του όλου.
Το Απόλυτο είναι υπερβατικό κι απρόσιτο, ωστόσο η αλήθεια (α-λήθη ) δεν παραμένει απρόσιτη. Δια μέσω της αλήθειας, δηλαδή της μνήμης, επιστρέφει σε μια γνώση την οποία κατείχε. Αλλά, αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται να βιώνει τη ζωή στο χωροχρόνο, εναρμονισμένος με αυτήν την γνώση.
Το μέτρο είναι μια μαθητεία στην οικονομία του σύμπαντος. Ο προσαναταλισμός στην θεία αρμονία δίνεται μέσα από τους τρεις κώδικες : «το γνώθι σαυτόν», «μέτρον άριστον», «μηδέν άγαν» και το «παν εν».
Καθώς το «γνώθι σαυτόν» λειτουργεί αναφορικά προς τον άλλον, ο προσανατολισμός της αυτογνωσίας είναι προσανατολισμός ζωής και οδός που άγει στη Σχέση. Το μέτρο που είναι άριστο, χρειάζεται ανά πάσα στιγμή. Χωρίς την επίγνωση του μέτρου δεν μπορεί να υπάρξει συντονισμός με τη θεία αρμονία και κάθε παραβίαση του μέτρου έχει συνέπειες.
Η αρχή της Ενότητας των πάντων ( «το παν εν») ερμηνεύει πως ο άνθρωπος φθάνει στη γνώση του εαυτού μέσω της γνώσεως του άλλου. Γνωρίζουμε αυτό που είμαστε πραγματικά (τον εαυτό) μέσω της σχέσεως. Γνωρίζοντας τον άλλον, γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Αν, όμως, δεν υπήρχε η αρχή της Ενότητας, τότε το παραπάνω, δεν θα ίσχυε, ισχύει, ακριβώς, για το λόγο ότι τα πάντα είναι Εν!
Παρά, τη δυνατότητά του, να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη συνειδητότητα της Ενότητας, εξακολουθεί να αισθάνεται το ανικανοποίητο. Υπάρχει ένα κενό ως προς το Απόλυτο. Το ανικανοποίητο, που αφήνει στον άνθρωπο η σχετικότητα, ενεργοποιεί τον νόστο.
Ο ίδιος ως φορέας της ψυχής και της συνειδήσεως, έχοντας τη δυνατότητα να συναισθανθεί, να συγκινηθεί κομίζει την ανάλογη ευθύνη. Αυτή η ευθύνη του υπαγορεύει έναν ηθικό βίο, ο οποίος είναι έκφανση της επιγνώσεως της αλήθειας. Η συνείδηση ειδοποιεί για την πραγματικότητα που αφορά τη Σχέση. Έτσι, ως μέρος του όλου, αποκτά και την επίγνωση της Ενότητας και τον τρόπο ως προς τον οποίο θα διαχειριστεί τις δημιουργικές του δυνατότητες (τάλαντα).
Ο Λόγος προσφέρει τον προσανατολισμό προς το Απόλυτο (τον Πατέρα). «Εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα».(Ιωνν.14,6) Προσεγγίζει και την ευαισθησία της ψυχής, ενώ, παράλληλα, ενεργοποιεί τη συνείδηση. Η Αλήθεια προσωποποιείται στον Θεάνθρωπο και δια Αυτού γίνεται η μύηση στο Απόλυτο. Ο Θεός Λόγος γίνεται εκφραστής του Απόλυτου που αποτελεί την κατάληξη, η οποία αναφέρεται ως θεία τελειότητα, η συν Θεώ μετοχή του ανθρώπου στο Όλον.
Ο λόγος Του :«Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος»» (Ματθ. 5,48) δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς ενθουσιασμό!
Ο ενθουσιασμός είναι μια απόδειξη της ένθεης φύσεως που φέρει ο άνθρωπος και ενεργοποιεί τις άγνωστες δυνατότητες, οι οποίες του προσφέρουν και την περαιτερω αυτογνωσία.
Τόσο, η ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού, όσο και η επικράτηση της υλιστικής κοσμοθεωρίας, που έθεσαν στο περιθώριο τις οικουμενικές και διαχρονικές αξίες, συνετέλεσαν στη λήθη της ένθεης υποστάσεως του ανθρώπου. Βεβαίως, η αποτυχία αυτού του πολιτισμού μας δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε, ακόμα μια φορά.
Η ανάμνηση του Απόλυτου προϋποθέτει την αφύπνιση της μνήμης, την Α-λήθη.
Το Απόλυτο δεν υπόκειται στη σχετικότητα του χωροχρόνου στην οποία μετέχει ο άνθρωπος, ωστόσο για τον ίδιο αποτελεί μια ανάμνηση.
Παρά, την πλάνη και τις ψευδαισθήσεις, στον κόσμο της σχετικότητας υπάρχουν και οι δοκιμασίες που οδηγούν, πολλές φορές, σε αδιέξοδα, γεγονός που εγείρει την ανάμνηση του Απόλυτου, του νόστου που δεν καλύπτεται.
Πώς όμως ενώ υπόκειται στη λήθη, συμβαίνει η αφύπνιση;
Μπορεί να συμβεί η αφύπνιση με πολλούς τρόπους, αλλά, πάντοτε, δια μέσω της συγκινήσεως και της δοκιμασίας, αν ο άνθρωπος διατίθεται να μαθητεύσει! Η συγκίνηση προκαλείται μέσω της μεγάλης τέχνης, της μουσικής, του έρωτα, της επαφής με το κάλλος της φύσεως κλπ.
Η συγκίνηση αποδεικνύει το γεγονός της Σχέσεως, δηλαδή, ότι, τα πάντα λειτουργούν εν σχέση και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, από το μικρόκοσμο ως το μακρόκοσμο. Το «παν Εν» είναι ένας από του Δελφικούς κώδικες που δηλώνει την Ενότητα των πάντων και είναι μια ενδεικτική υπόμνηση της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα των μυστών!
Η λέξη σύμπαν είναι σύνθετη ( συν +παν) Η συγκίνηση μπορεί να προκληθεί με πολλούς τρόπους με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στη συνειδητότητα της Ενότητας, (γιατί η Ενότητα είναι μια πραγματικότητα που ήδη υπάρχει και μέσα στη σχετικότητα του χωροχρόνου, αλλά η συνειδητότητα αυτής είναι το ζητούμενο).
Η επίγνωση της Ενότητας είναι ένα αποτέλεσμα της γνώσεως του Εαυτού. Το «γνώθι σ’αυτόν» και το «μηδέν άγαν» συνιστούν συμπαντικούς κώδικες και εκφράζουν, ο καθείς, μαθηματικά και φιλοσοφικά, την ηθική μετοχή του ανθρώπου στο όλον.
Η συγκίνηση, μέσω της ευαισθησίας της ψυχής, παραπέμπει στη Σχέση και η Σχέση προσφέρει τη συνειδητότητα της Ενότητας.
Η ψυχή ως ευαισθησία και η συνείδηση ως επόπτης, δεν αγνοούν τη λεπτομέρεια, η οποία αποτελεί συνεκτικό μέρος του σύμπαντος. Δια αυτής, η ψυχή συλλαμβάνει τις λεπταίσθητες συνιστώσες ,οι οποίες αποτελούν μέρος του όλου.
Το Απόλυτο είναι υπερβατικό κι απρόσιτο, ωστόσο η αλήθεια (α-λήθη ) δεν παραμένει απρόσιτη. Δια μέσω της αλήθειας, δηλαδή της μνήμης, επιστρέφει σε μια γνώση την οποία κατείχε. Αλλά, αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται να βιώνει τη ζωή στο χωροχρόνο, εναρμονισμένος με αυτήν την γνώση.
Το μέτρο είναι μια μαθητεία στην οικονομία του σύμπαντος. Ο προσαναταλισμός στην θεία αρμονία δίνεται μέσα από τους τρεις κώδικες : «το γνώθι σαυτόν», «μέτρον άριστον», «μηδέν άγαν» και το «παν εν».
Καθώς το «γνώθι σαυτόν» λειτουργεί αναφορικά προς τον άλλον, ο προσανατολισμός της αυτογνωσίας είναι προσανατολισμός ζωής και οδός που άγει στη Σχέση. Το μέτρο που είναι άριστο, χρειάζεται ανά πάσα στιγμή. Χωρίς την επίγνωση του μέτρου δεν μπορεί να υπάρξει συντονισμός με τη θεία αρμονία και κάθε παραβίαση του μέτρου έχει συνέπειες.
Η αρχή της Ενότητας των πάντων ( «το παν εν») ερμηνεύει πως ο άνθρωπος φθάνει στη γνώση του εαυτού μέσω της γνώσεως του άλλου. Γνωρίζουμε αυτό που είμαστε πραγματικά (τον εαυτό) μέσω της σχέσεως. Γνωρίζοντας τον άλλον, γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Αν, όμως, δεν υπήρχε η αρχή της Ενότητας, τότε το παραπάνω, δεν θα ίσχυε, ισχύει, ακριβώς, για το λόγο ότι τα πάντα είναι Εν!
Παρά, τη δυνατότητά του, να οδηγηθεί ο άνθρωπος στη συνειδητότητα της Ενότητας, εξακολουθεί να αισθάνεται το ανικανοποίητο. Υπάρχει ένα κενό ως προς το Απόλυτο. Το ανικανοποίητο, που αφήνει στον άνθρωπο η σχετικότητα, ενεργοποιεί τον νόστο.
Ο ίδιος ως φορέας της ψυχής και της συνειδήσεως, έχοντας τη δυνατότητα να συναισθανθεί, να συγκινηθεί κομίζει την ανάλογη ευθύνη. Αυτή η ευθύνη του υπαγορεύει έναν ηθικό βίο, ο οποίος είναι έκφανση της επιγνώσεως της αλήθειας. Η συνείδηση ειδοποιεί για την πραγματικότητα που αφορά τη Σχέση. Έτσι, ως μέρος του όλου, αποκτά και την επίγνωση της Ενότητας και τον τρόπο ως προς τον οποίο θα διαχειριστεί τις δημιουργικές του δυνατότητες (τάλαντα).
Ο Λόγος προσφέρει τον προσανατολισμό προς το Απόλυτο (τον Πατέρα). «Εγώ είμαι η οδός η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα».(Ιωνν.14,6) Προσεγγίζει και την ευαισθησία της ψυχής, ενώ, παράλληλα, ενεργοποιεί τη συνείδηση. Η Αλήθεια προσωποποιείται στον Θεάνθρωπο και δια Αυτού γίνεται η μύηση στο Απόλυτο. Ο Θεός Λόγος γίνεται εκφραστής του Απόλυτου που αποτελεί την κατάληξη, η οποία αναφέρεται ως θεία τελειότητα, η συν Θεώ μετοχή του ανθρώπου στο Όλον.
Ο λόγος Του :«Να γίνετε, λοιπόν, κι εσείς τέλειοι όπως τέλειος είναι και ο Πατέρας σας ο ουράνιος»» (Ματθ. 5,48) δεν μπορεί να πραγματωθεί χωρίς ενθουσιασμό!
Ο ενθουσιασμός είναι μια απόδειξη της ένθεης φύσεως που φέρει ο άνθρωπος και ενεργοποιεί τις άγνωστες δυνατότητες, οι οποίες του προσφέρουν και την περαιτερω αυτογνωσία.
Αλκμήνη Κογγίδου
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου