ΟΙ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΊΟΥ.
Η ιδέα μιας εποχής απαλλαγμένης από την εγκληματικότητα, την τρομοκρατία, την υποκρισία, την κάθε είδους εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άλλoν, φαντάζει εκτός πραγματικότητας. Μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει ο αλληλοσπαραγμός, ο ρατσισμός, η βία και δεν θα γίνονται λάθη, αδικίες σε βάρος των άλλων και δεν θα μεσολαβούν κενά, χάσματα και ψεύδη ανάμεσά μας; Αν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε άξιοι γι’ αυτό το μέλλον, τότε φυσικά είναι αδύνατον να ελπίζουμε. Αν, όμως, είναι αδύνατο να σώσουμε την ελπίδα για μια τέτοια προοπτική, τότε είμαστε καταδικασμένοι.
Ποια στοιχεία μας δίδονται σήμερα για να μπορούμε να οραματισθούμε ένα ευοίωνο μέλλον; Με τις υπάρχουσες συνθήκες κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία. Είναι γεγονός ότι κορυφώθηκε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Η μυθολογία της ζωής διαλύθηκε. Η αθωότητα έχει απωλεσθεί. Υπό το βάρος των ενοχών δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χαίρεται, να παίζει και να ονειρεύεται. Όσο κι αν η ανάγκη για μια αλλαγή, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, ο άνθρωπος ως μονάδα δεν αναλαμβάνει ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Βρίσκεται μακριά από την επίγνωση της προσωπικής του αλήθειας, παραχώρησε τον εαυτό του σ’ ένα σχήμα ζωής που τον διαγράφει ως πρόσωπο και τον μεταβάλλει σε όργανο του συστήματος. Ποιο σύστημα όμως είναι τόσο καταλυτικό ώστε να τον κάνει να πάψει να αναρωτιέται «ποιος είμαι», «γιατί ζω»; Μήπως ο εχθρός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα λάθη του δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα στον ίδιο;
Αν θέλουμε να ελπίζουμε, θα αναλογισθούμε πόσο τα αδιέξοδα είναι αποφασιστικά! Εδώ εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, μέσα από την οποία θα επανακτήσει ο άνθρωπος τη σωστή του θέση απέναντι στον Εαυτό. Εάν αξιοποιήσουμε ένα μέχρι στιγμής αναξιοποίητο κεφάλαιο, τη γνώση του Εαυτού, όλα θ’ αλλάξουν ριζικά. Αν πιστέψει ο καθένας πως μέσα του υπάρχει εν δυνάμει το τέλειο, τότε, τότε μ’ αυτήν την προοπτική αντιστοιχεί ένα άλλο μέλλον, το οποίο θα ξεκινήσει από μια μοναχική πορεία. Ο άνθρωπος καλείται να συνδεθεί με τη ζωή. Η σχέση αυτή είναι το ζητούμενο και ήδη καθυστέρησε, λόγω της απομόνωσης στο εγώ που εγκλωβίζει την ζωτική του ενέργεια και τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Τώρα εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, η επανάσταση της συνείδησης που θα αξιώνει την αλλαγή εκ των έσω! Θα χρειασθεί έναν επαναπροσδιορισμό της ίδιας του της ύπαρξης, αλλά πώς να γίνει αυτό κι από πού να αρχίσει;
Η ζωή που διαχέεται ως ενέργεια μέσα στο σύμπαν και εκφράζεται ποικιλοτρόπως χρειάζεται για την προσέγγισή της ένα σημείο επαφής, το σημείον επαφής είναι ο Εαυτός. «Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» (Πυθαγόρας). Η συνειδητή επαφή του με τη ζώσα πραγματικότητα υποβάλλει και την ανάλογη ευθύνη κι ακόμα μέσα απ’ αυτή τη συνειδητότητα ανακαλύπτει τη θεία, μέσα στη φυσική τάξη, η οποία με την παραβίαση του μέτρου, διαταράσσεται. Διαμέσω της συνείδησης ανακαλύπτει τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση και διαμέσω της ευαισθησίας της ψυχής τη λεπτομέρεια ως συνεκτικό μέρος του όλου.
Αυτός ο κόσμος απέτυχε, δεν πιστεύουμε όμως ότι ο άνθρωπος απέτυχε. Στηρίζουμε, λοιπόν, την ελπίδα επάνω σ’ αυτό που ο ίδιος δεν γνωρίζει ακόμα από τον εαυτό του και στην ίδια την ανεπάρκειά του, από την επίγνωση της οποίας θα ξεκινήσει την αυτογνωσία του.
Στη νέα εποχή που έρχεται, ένας δρόμος υπάρχει, τον οποίο θα πρέπει ν’ αναζητήσει, είναι ο δρόμος της Καρδιάς, είναι εκεί που, ακόμα, υπάρχει ζωντανή η σπίθα της συνείδησης που τον ειδοποιεί γι’ αυτό που αντιστοιχεί με τον ίδιο.
Ο οραματισμός της νέας εποχής δεν είναι ανυπόστατος, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο νόμος δράσης-αντίδρασης. Όσο αποκτούμε την επίγνωση του κακού που μας περιβάλλει, τόσο αυτή επιδρά θετικά, αφυπνίζοντας την εγρήγορση και ενεργοποιώντας τη θέληση για αλλαγή. Σ’ έναν κόσμο που πιότερο μοιάζει με εφιάλτη, εκτυλίσσεται η πορεία αυτογνωσίας μέσα απ’ αυτόν και από τα εμπόδια που μας θέτει, ξεπηδάει, γεννιέται κι ωριμάζει κάτι καινούργιο.
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούργιο, ώστε να πούμε ότι εκφράζει τη νέα εποχή; Θα είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις, σχέσεις ελευθερίας που θα φέρουν την μυθολογία του ωραίου. Με την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος θα περάσει από την άγνοια του εαυτού και του άλλου στη Γνώση. H σχέση αυτή αποσπά από το χρόνο και εισάγει στα ενδότερα ,συνδέοντάς τον με την διαχρονική αξία της υπάρξεώς του, εκεί όπου ανήκουν η ψυχή και η συνείδηση.
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια -Δοκιμιογράφος
ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΊΟΥ.
Η ιδέα μιας εποχής απαλλαγμένης από την εγκληματικότητα, την τρομοκρατία, την υποκρισία, την κάθε είδους εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άλλoν, φαντάζει εκτός πραγματικότητας. Μπορούμε να ελπίζουμε σ’ ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει ο αλληλοσπαραγμός, ο ρατσισμός, η βία και δεν θα γίνονται λάθη, αδικίες σε βάρος των άλλων και δεν θα μεσολαβούν κενά, χάσματα και ψεύδη ανάμεσά μας; Αν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε άξιοι γι’ αυτό το μέλλον, τότε φυσικά είναι αδύνατον να ελπίζουμε. Αν, όμως, είναι αδύνατο να σώσουμε την ελπίδα για μια τέτοια προοπτική, τότε είμαστε καταδικασμένοι.
Ποια στοιχεία μας δίδονται σήμερα για να μπορούμε να οραματισθούμε ένα ευοίωνο μέλλον; Με τις υπάρχουσες συνθήκες κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπία. Είναι γεγονός ότι κορυφώθηκε μια κατάσταση αδιεξόδου. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Η μυθολογία της ζωής διαλύθηκε. Η αθωότητα έχει απωλεσθεί. Υπό το βάρος των ενοχών δεν μπορεί πλέον ο άνθρωπος να χαίρεται, να παίζει και να ονειρεύεται. Όσο κι αν η ανάγκη για μια αλλαγή, γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική, ο άνθρωπος ως μονάδα δεν αναλαμβάνει ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Βρίσκεται μακριά από την επίγνωση της προσωπικής του αλήθειας, παραχώρησε τον εαυτό του σ’ ένα σχήμα ζωής που τον διαγράφει ως πρόσωπο και τον μεταβάλλει σε όργανο του συστήματος. Ποιο σύστημα όμως είναι τόσο καταλυτικό ώστε να τον κάνει να πάψει να αναρωτιέται «ποιος είμαι», «γιατί ζω»; Μήπως ο εχθρός που εξουδετερώνει τη δυνατότητα του ανθρώπου να αναγνωρίζει τα λάθη του δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα στον ίδιο;
Αν θέλουμε να ελπίζουμε, θα αναλογισθούμε πόσο τα αδιέξοδα είναι αποφασιστικά! Εδώ εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, μέσα από την οποία θα επανακτήσει ο άνθρωπος τη σωστή του θέση απέναντι στον Εαυτό. Εάν αξιοποιήσουμε ένα μέχρι στιγμής αναξιοποίητο κεφάλαιο, τη γνώση του Εαυτού, όλα θ’ αλλάξουν ριζικά. Αν πιστέψει ο καθένας πως μέσα του υπάρχει εν δυνάμει το τέλειο, τότε, τότε μ’ αυτήν την προοπτική αντιστοιχεί ένα άλλο μέλλον, το οποίο θα ξεκινήσει από μια μοναχική πορεία. Ο άνθρωπος καλείται να συνδεθεί με τη ζωή. Η σχέση αυτή είναι το ζητούμενο και ήδη καθυστέρησε, λόγω της απομόνωσης στο εγώ που εγκλωβίζει την ζωτική του ενέργεια και τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Τώρα εγείρεται η ανάγκη μιας επανάστασης, η επανάσταση της συνείδησης που θα αξιώνει την αλλαγή εκ των έσω! Θα χρειασθεί έναν επαναπροσδιορισμό της ίδιας του της ύπαρξης, αλλά πώς να γίνει αυτό κι από πού να αρχίσει;
Η ζωή που διαχέεται ως ενέργεια μέσα στο σύμπαν και εκφράζεται ποικιλοτρόπως χρειάζεται για την προσέγγισή της ένα σημείο επαφής, το σημείον επαφής είναι ο Εαυτός. «Γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» (Πυθαγόρας). Η συνειδητή επαφή του με τη ζώσα πραγματικότητα υποβάλλει και την ανάλογη ευθύνη κι ακόμα μέσα απ’ αυτή τη συνειδητότητα ανακαλύπτει τη θεία, μέσα στη φυσική τάξη, η οποία με την παραβίαση του μέτρου, διαταράσσεται. Διαμέσω της συνείδησης ανακαλύπτει τη ζωή που λειτουργεί εν σχέση και διαμέσω της ευαισθησίας της ψυχής τη λεπτομέρεια ως συνεκτικό μέρος του όλου.
Αυτός ο κόσμος απέτυχε, δεν πιστεύουμε όμως ότι ο άνθρωπος απέτυχε. Στηρίζουμε, λοιπόν, την ελπίδα επάνω σ’ αυτό που ο ίδιος δεν γνωρίζει ακόμα από τον εαυτό του και στην ίδια την ανεπάρκειά του, από την επίγνωση της οποίας θα ξεκινήσει την αυτογνωσία του.
Στη νέα εποχή που έρχεται, ένας δρόμος υπάρχει, τον οποίο θα πρέπει ν’ αναζητήσει, είναι ο δρόμος της Καρδιάς, είναι εκεί που, ακόμα, υπάρχει ζωντανή η σπίθα της συνείδησης που τον ειδοποιεί γι’ αυτό που αντιστοιχεί με τον ίδιο.
Ο οραματισμός της νέας εποχής δεν είναι ανυπόστατος, με το σκεπτικό ότι υπάρχει ο νόμος δράσης-αντίδρασης. Όσο αποκτούμε την επίγνωση του κακού που μας περιβάλλει, τόσο αυτή επιδρά θετικά, αφυπνίζοντας την εγρήγορση και ενεργοποιώντας τη θέληση για αλλαγή. Σ’ έναν κόσμο που πιότερο μοιάζει με εφιάλτη, εκτυλίσσεται η πορεία αυτογνωσίας μέσα απ’ αυτόν και από τα εμπόδια που μας θέτει, ξεπηδάει, γεννιέται κι ωριμάζει κάτι καινούργιο.
Και ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούργιο, ώστε να πούμε ότι εκφράζει τη νέα εποχή; Θα είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις, σχέσεις ελευθερίας που θα φέρουν την μυθολογία του ωραίου. Με την προϋπόθεση ότι ο άνθρωπος θα περάσει από την άγνοια του εαυτού και του άλλου στη Γνώση. H σχέση αυτή αποσπά από το χρόνο και εισάγει στα ενδότερα ,συνδέοντάς τον με την διαχρονική αξία της υπάρξεώς του, εκεί όπου ανήκουν η ψυχή και η συνείδηση.
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια -Δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου