Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Η άχρονη αξία του ανθρώπου είναι ό,τι πολυτιμότερο τον αφορά, ωστόσο χάνει την μνήμη αυτής. Η Αλήθεια τον ανακαλεί αλλά θα πρέπει να την αναζητήσει και να την αναγνωρίσει. Όπως γνωρίζουμε ο χρόνος στο σύμπαν δεν υφίσταται, όμως ερχόμενος ο άνθρωπος στην Τρίτη διάσταση εισέρχεται στο χωροχρόνο. Υποκείμενος στην πλάνη των αισθήσεων, αναγκάζεται να διαγωνισθεί αλλά και να ανταγωνισθεί με τους άλλους, με τ’ ανάλογα κριτήρια που προσφέρει ο κόσμος, σαν συνέπεια χάνει την ανάμνηση της θείας προελεύσεως και του επικείμενου προορισμού του και τότε κινδυνεύει να χάσει (να ξεχάσει), ολοσχερώς, την ίδια την αξία του. Τα έργα του Πνεύματος τον ανακαλούν στον υπαρξιακό και ένθεο προορισμό του καθώς ενεργοποιούν την ανάμνηση και προσφέρουν την ευκαιρία της συγκινήσεως.
Υπάρχει μια μοναδική ατραπός προσέγγισης της υπερβατικής φύσεως του ανθρώπινου όντος κι αυτή ανοίγεται μέσω της παιδείας στην αρχαιοελληνική σοφία, ενώ κλειδί προς το άνοιγμα της σοφίας του σύμπαντος αποτελεί η Ελληνική γλώσσα.
Με αφορμή την εορτή του Αγίου Πνεύματος, ας γίνει μια, εκ νέου, αναφορά στα αριστουργήματα της τέχνης, της φιλοσοφίας και, βεβαίως, στο Λόγο, μέσω του οποίου ο άνθρωπος διατηρεί ζώσα την ύπαρξή του. Η ανανέωση δια του νοός είναι ό,τι ουσιαστικότερο για την ελευθερία του ανθρώπου που ζει μέσα στην περιοριστική αντίληψη της σχετικότητας και της υλιστικής κοσμοθεωρίας.
Με αφορμή την εορτή του Αγίου Πνεύματος, ας γίνει μια, εκ νέου, αναφορά στα αριστουργήματα της τέχνης, της φιλοσοφίας και, βεβαίως, στο Λόγο, μέσω του οποίου ο άνθρωπος διατηρεί ζώσα την ύπαρξή του. Η ανανέωση δια του νοός είναι ό,τι ουσιαστικότερο για την ελευθερία του ανθρώπου που ζει μέσα στην περιοριστική αντίληψη της σχετικότητας και της υλιστικής κοσμοθεωρίας.
Μέσω του Αγίου Πνεύματος διατηρείται μια συνεχής επαφή με την Αλήθεια του Λόγου. Το Πνεύμα γίνεται διακριτό από τις εκδηλώσεις Του, μέσω των αριστουργημάτων που οι άνθρωποι δημιουργούν και των έργων που είναι προορισμένα να δοξάζουν το Θεό! Εκφράζεται σε κάθε μορφή Τέχνης που αγγίζει και υπηρετεί την τελειότητα και τη θεία αρμονία. Τα μεγάλα μουσικά αριστουργήματα δίνουν τροφή ψυχής. Οι μεγάλοι ποιητές έχουν τη δύναμη να συγκινούν, να ευαισθητοποιούν και να ενθουσιάζουν. Κατά κάποιο τρόπο λειτουργούν ως μύστες που προσεγγίζουν στον άβατο χώρο της ψυχής. Ανασηκώνοντας το πέπλο της λήθης, ξυπνούν τη μνημοσύνη. Οι μεγάλοι ζωγράφοι λειτουργούν όπως και οι ποιητές χρησιμοποιώντας την εικόνα κι όχι το λόγο. Οι γλύπτες απελευθερώνουν, μέσα από την ύλη, το Πνεύμα και προσδίνουν στη μορφή την έκφραση των συναισθημάτων και των ψυχικών καταστάσεων, έτσι περιγράφουν την αισθητή και μη αισθητή πραγματικότητα.
Οι δωρεές του Αγ. Πνεύματος στην ανθρωπότητα είναι πολυσήμαντες και ό,τι και να πούμε είναι λίγο γι’ αυτήν την πολύτιμη ευεργεσία που μας προσφέρεται. Ο Θεός της Αγάπης που συγχωρεί τα πάντα, καταδικάζει τον άνθρωπο που θα αμαρτήσει κατά του Πνεύματος, αυτή η αμαρτία μένει ασυγχώρητη εις τους αιώνες των αιώνων. «… καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται.» (κατά Λουκά 12,8-10) Δεν είναι άδικα καταδικαστικός ο Λόγος ! Ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοκαταδικάζεται σε υπαρξιακό θάνατο, όταν απορρίπτει ή περιθωριοποιεί τις πνευματικές αξίες για το λόγο ότι αυτές του δίνουν την ευκαιρία να μην χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει κατά τη διέλευσή του από το χωροχρόνο, που επιφέρει τη λήθη και να μη χαθεί.
Οι δωρεές του Αγ. Πνεύματος στην ανθρωπότητα είναι πολυσήμαντες και ό,τι και να πούμε είναι λίγο γι’ αυτήν την πολύτιμη ευεργεσία που μας προσφέρεται. Ο Θεός της Αγάπης που συγχωρεί τα πάντα, καταδικάζει τον άνθρωπο που θα αμαρτήσει κατά του Πνεύματος, αυτή η αμαρτία μένει ασυγχώρητη εις τους αιώνες των αιώνων. «… καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται.» (κατά Λουκά 12,8-10) Δεν είναι άδικα καταδικαστικός ο Λόγος ! Ο ίδιος ο άνθρωπος αυτοκαταδικάζεται σε υπαρξιακό θάνατο, όταν απορρίπτει ή περιθωριοποιεί τις πνευματικές αξίες για το λόγο ότι αυτές του δίνουν την ευκαιρία να μην χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει κατά τη διέλευσή του από το χωροχρόνο, που επιφέρει τη λήθη και να μη χαθεί.
Η πολεμική που ασκείται κατά των ελεύθερων ανθρώπων σε κάθε εποχή, ουσιαστικά μεταφράζεται σε πολεμική κατά του Πνεύματος και κατά της ίδιας τη ζωής. Οπουδήποτε κι αν αυτοί βρίσκονται, μέσα από, απερίγραπτα, αντίξοες συνθήκες, μετατρέπουν το κακό σε καλό, το σκοτάδι σε φως, την άγνοια σε γνώση και τη δυσαρμονία σε αρμονία. Η περιφρόνηση των ανθρώπων αυτών και των έργων τους, ο παραγκωνισμός τους, η αποσιώπησή τους, επισύρει μια ασυγχώρητη ενοχή. Όταν ο άνθρωπος δεν αξιολογεί τη ζωή με βάση την πνευματική παρακαταθήκη των αξιών, είναι σαν να καταργεί ο ίδιος τον εαυτό του! Όταν περιθωριοποιεί τις αξίες, εμμέσως, είναι σαν να τις απορρίπτει ή σαν να τις αντιμετωπίζει ως δευτερεύουσες και τότε καταδικάζει τον ίδιο τον εαυτό του σε υπαρξιακό θάνατο. Αποφεύγοντας την προσέγγιση προς τις αιώνιες αξίες στερείται πνευματικής τροφής και θείας κοινωνίας, η οποία τον διατηρεί ζωντανό μέσα στο συνεχές παρόν. Ο αυτοπεριορισμός του στερεί την υπέρτατη χαρά που προσφέρει η εύρεση του χαμένου θησαυρού. Υποκείμενος στην πλάνη των αισθήσεων μένει έγκλειστος στην ατομικότητά του, χάνοντας την ευκαιρία της ανανεώσεως δια μέσω του Νοός. Το σώμα του γίνεται τάφος, αποκομμένο από το Νου και υπό το κράτος της υλιστικής κοσμοθεωρήσεως που περιορίζει ακόμη και τη σκέψη, δημιουργεί αποκλεισμό κι απομόνωση.
Η έξαρση από τα συμβατικά όρια και από την περιοριστική αντίληψη των αισθήσεων κάνει τον άνθρωπο ευτυχή ! Ευεργετούμενος από το Πνεύμα αντιλαμβάνεται την υπερβατική του αξία. Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος που δόθηκαν στην ανθρωπότητα μέσω του πολιτισμού, της τέχνης, της φιλοσοφίας τον αποσπούν από την σχετικότητα. Ο θαυμασμός και η συγκίνηση που προκαλούν και που εμπνέουν δίνουν στον ίδιο την επίγνωση της σχέσεως.
Όταν έρχεται σε επαφή με τα αθάνατα έργα του Πνεύματος δεν χάνει την ανάμνηση της ίδιας της αξίας που κυοφορεί ο ίδιος, γι’ αυτό και συγκινείται.
Η ανάμνηση της θείας υπάρξεώς του διατηρείται ζωντανή μόνον μέσω του Πνεύματος.
Η μουσική αγγίζει δια μέσω του συναισθήματος τη ψυχή ενώ ο λόγος τη συνείδηση.
Είναι πιο εύκολο να συγκινηθεί δια μέσω της μουσικής παρά δια μέσω του λόγου.
Η ποίηση εφόσον είναι αποτέλεσμα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος αποκτά τη δυναμική του λόγου και λειτουργεί εάν κι εφόσον ο άνθρωπος δονηθεί μέσω της συγκινήσεως, που πάλλει τις λεπτές χορδές της υπάρξεώς του, τότε που η ποίηση είναι διαχρονική. Ο διαχρονικός λόγος είναι δωρεά του Αγ. Πνεύματος.
Η αδιαφορία είναι καταδικαστέα και ασυγχώρητη μορφή βλασφημίας αλλά μπορεί να είναι κι ένα πολύ ανησυχαστικό σύμπτωμα που δηλώνει τον υπαρξιακό θάνατο ως το τίμημα της μωρίας (τιμωρία). Ιδιαιτέρως, η αδιαφορία προς το Λόγο του Ευαγγελίου που δόθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η αδιαφορία αυτή είναι συναφής προς την αδιαφορία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ας πούμε, λοιπόν, όλα αυτά τα δώρα που έλαβε ο άνθρωπος δια μέσω του Αγίου Πνεύματος και αποτελούν τα αριστουργήματα της τέχνης αλλά και αιώνιες αλήθειες που δόθηκαν δια μέσω της φιλοσοφίας, ότι δόθηκαν στην ανθρωπότητα και στον καθένα ξεχωριστά, μέσα απ’ αυτούς οι οποίοι τα έλαβαν, κάνοντας μια αυτοθυσιαστική ζωή. Ο λόγος του Θεού που δίνεται μέσω των Ευαγγελίων μας γνωστοποιεί την παρουσία του Θεού μέσα στο συνεχές γίγνεσθαι. Η Αλήθεια του Λόγου αφορά τον καθένα και μας χρεώνει αναλόγως. Γι’ αυτό είναι μεγάλη η τιμωρία όταν κι εφόσον μένουν ενώπιον αυτής της δωρεάς, ασυγκίνητοι ή αδιάφοροι οι άνθρωποι.
Ήδη η εποχή μας παρουσιάζει μεγάλη σύγχυση. Είναι αδύνατον ο άνθρωπος, βλέποντας και αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα ως έχει να μην αισθανθεί ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα έδαφος ξένο προς αυτόν. Εδώ παρουσιάζεται η ανάγκη του απόλυτου. Μόνον το απόλυτα καλό μπορεί να καλύψει το κενό. Στην ουσία ο άνθρωπος ως μόνος και μοναδικός αποζητά την κατανόηση και την αποδοχή. Η κατανόηση της μοναδικότητας και το έδαφος για να εκφράσει δημιουργικά τη μοναδικότητά του, δεν προσφέρονται. Έτσι, παρέμεινε ως αγνοών και αγνοούμενος, από τον εαυτό του και από τους άλλους, ποτέ όμως από το Θεό. Ακριβώς, εδώ η προσέγγιση στο Λόγο αποτελεί οδός σωτηρίας, οδός αυτογνωσίας.
Η συμβολή του Αγίου Πνεύματος είναι μεγίστη στην προσπάθεια του ανθρώπου να διαγωνισθεί ως προς τις αξίες της πίστεως, της αγάπης, της ελπίδας.
Οι καρποί του Πνεύματος δίνουν την παρουσία τους μέσα στους αιώνες. Είναι δυνατόν την ευαίσθητη περιοχή της ψυχής να τη συγκινήσουν, να διατηρήσουν την ενθύμηση ζωντανή της θείας καταγωγής και του αντίστοιχου προορισμού.
Όταν έρχεται σε επαφή με τα αθάνατα έργα του Πνεύματος δεν χάνει την ανάμνηση της ίδιας της αξίας που κυοφορεί ο ίδιος, γι’ αυτό και συγκινείται.
Η ανάμνηση της θείας υπάρξεώς του διατηρείται ζωντανή μόνον μέσω του Πνεύματος.
Η μουσική αγγίζει δια μέσω του συναισθήματος τη ψυχή ενώ ο λόγος τη συνείδηση.
Είναι πιο εύκολο να συγκινηθεί δια μέσω της μουσικής παρά δια μέσω του λόγου.
Η ποίηση εφόσον είναι αποτέλεσμα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος αποκτά τη δυναμική του λόγου και λειτουργεί εάν κι εφόσον ο άνθρωπος δονηθεί μέσω της συγκινήσεως, που πάλλει τις λεπτές χορδές της υπάρξεώς του, τότε που η ποίηση είναι διαχρονική. Ο διαχρονικός λόγος είναι δωρεά του Αγ. Πνεύματος.
Η αδιαφορία είναι καταδικαστέα και ασυγχώρητη μορφή βλασφημίας αλλά μπορεί να είναι κι ένα πολύ ανησυχαστικό σύμπτωμα που δηλώνει τον υπαρξιακό θάνατο ως το τίμημα της μωρίας (τιμωρία). Ιδιαιτέρως, η αδιαφορία προς το Λόγο του Ευαγγελίου που δόθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπου με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η αδιαφορία αυτή είναι συναφής προς την αδιαφορία για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ας πούμε, λοιπόν, όλα αυτά τα δώρα που έλαβε ο άνθρωπος δια μέσω του Αγίου Πνεύματος και αποτελούν τα αριστουργήματα της τέχνης αλλά και αιώνιες αλήθειες που δόθηκαν δια μέσω της φιλοσοφίας, ότι δόθηκαν στην ανθρωπότητα και στον καθένα ξεχωριστά, μέσα απ’ αυτούς οι οποίοι τα έλαβαν, κάνοντας μια αυτοθυσιαστική ζωή. Ο λόγος του Θεού που δίνεται μέσω των Ευαγγελίων μας γνωστοποιεί την παρουσία του Θεού μέσα στο συνεχές γίγνεσθαι. Η Αλήθεια του Λόγου αφορά τον καθένα και μας χρεώνει αναλόγως. Γι’ αυτό είναι μεγάλη η τιμωρία όταν κι εφόσον μένουν ενώπιον αυτής της δωρεάς, ασυγκίνητοι ή αδιάφοροι οι άνθρωποι.
Ήδη η εποχή μας παρουσιάζει μεγάλη σύγχυση. Είναι αδύνατον ο άνθρωπος, βλέποντας και αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα ως έχει να μην αισθανθεί ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα έδαφος ξένο προς αυτόν. Εδώ παρουσιάζεται η ανάγκη του απόλυτου. Μόνον το απόλυτα καλό μπορεί να καλύψει το κενό. Στην ουσία ο άνθρωπος ως μόνος και μοναδικός αποζητά την κατανόηση και την αποδοχή. Η κατανόηση της μοναδικότητας και το έδαφος για να εκφράσει δημιουργικά τη μοναδικότητά του, δεν προσφέρονται. Έτσι, παρέμεινε ως αγνοών και αγνοούμενος, από τον εαυτό του και από τους άλλους, ποτέ όμως από το Θεό. Ακριβώς, εδώ η προσέγγιση στο Λόγο αποτελεί οδός σωτηρίας, οδός αυτογνωσίας.
Η συμβολή του Αγίου Πνεύματος είναι μεγίστη στην προσπάθεια του ανθρώπου να διαγωνισθεί ως προς τις αξίες της πίστεως, της αγάπης, της ελπίδας.
Οι καρποί του Πνεύματος δίνουν την παρουσία τους μέσα στους αιώνες. Είναι δυνατόν την ευαίσθητη περιοχή της ψυχής να τη συγκινήσουν, να διατηρήσουν την ενθύμηση ζωντανή της θείας καταγωγής και του αντίστοιχου προορισμού.
Ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον άνθρωπο μάλλον ο άνθρωπος εγκατέλειψε το Θεό.
Πριν την ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οι μαθητές έλαβαν από τον ίδιο τον Κύριο την υπόσχεση ότι θα τους στείλει τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα.
Αυτή η υπόσχεση εκπληρώθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής!
Η εξαγγελία ότι θα είναι μαζί μας έως της συντελείας των αιώνων, αποδεικνύεται μέσω των κεκλημένων που έλαβαν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και παραστάθηκαν μέσα στην ιστορία με τις ιδιαιτερότητές τους. Ὀλοι όσοι ως δέκτες έλαβαν τη θεία Χάρη εκ των υστέρων συνεχίζουν την επιβεβαίωση που διαπερνά την ύπαρξη του ανθρώπου συνεχώς και μέσα στις μεταβλητότητες των εποχών ώστε να βεβαιώνεται ότι οι καρποί του Πνεύματος δεν έχουν σχέση με το χρόνο αλλά με το άχρονο διηνεκές.
Πριν την ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οι μαθητές έλαβαν από τον ίδιο τον Κύριο την υπόσχεση ότι θα τους στείλει τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα.
Αυτή η υπόσχεση εκπληρώθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής!
Η εξαγγελία ότι θα είναι μαζί μας έως της συντελείας των αιώνων, αποδεικνύεται μέσω των κεκλημένων που έλαβαν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και παραστάθηκαν μέσα στην ιστορία με τις ιδιαιτερότητές τους. Ὀλοι όσοι ως δέκτες έλαβαν τη θεία Χάρη εκ των υστέρων συνεχίζουν την επιβεβαίωση που διαπερνά την ύπαρξη του ανθρώπου συνεχώς και μέσα στις μεταβλητότητες των εποχών ώστε να βεβαιώνεται ότι οι καρποί του Πνεύματος δεν έχουν σχέση με το χρόνο αλλά με το άχρονο διηνεκές.
Αλκμήνη Κογγίδου.
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου