Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ
Οι αδιαπραγμάτευτοι ηθικοί νόμοι , οι οποίοι είναι προσιτοί από τον άνθρωπο που ζει εν σχέση με την αλήθεια, παραπέμπουν στο απόλυτο. Ωστόσο γι’ αυτόν που βρίσκεται στη λήθη, η Ελληνική γλώσσα μεσολαβεί για την αφύπνιση. Κάθε λέξη(σημαίνον) στην Ελληνική γλώσσα, φανερώνει το εννοιολογικό περιεχόμενο του σημαινόμενου, οπότε συνδέει με την αλήθεια (α-λήθη).
Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός διέπονταν από την ολιστική φιλοσοφία, δηλαδή από τη σοφία του όλου. Συνεπώς, επικρατούσε μια, τελείως, διαφορετική αντίληψη περί της ζωής, εν σχέση με αυτήν που επικρατεί σήμερα, παγκόσμια, από την επίδραση του υλισμού.
Προείπαν, οι αρχαίοι Έλληνες, ότι η διέλευση μέσα από την Τρίτη διάσταση θα χρειαστεί άθλους ώστε ο άνθρωπος να μην χάσει την α-λήθη.
Είναι γνωστό κι επιβεβαιωμένο πλέον και από την σύγχρονη επιστήμη, ότι οι αισθήσεις αδυνατούν να συλλάβουν την άφατη πραγματικότητα. Ο νους παραπέμπει σ’ αυτήν, γι’ αυτό το λόγο προτάθηκε το «γνώθι σαυτόν»! Αυτή άλλωστε είναι η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα έμβια, η δυνατότητά του, δηλαδή, να αποκτά επίγνωση, καθώς ο ίδιος είναι φορέας της ψυχής και της συνειδήσεως, οι οποίες συνδέουν με την άχρονη κι αδιάλειπτη συνέχεια της ζωής· αυτές οι δύο αξίες παραπέμπουν στη Σχέση και στο Απόλυτο.
Η συνείδηση είναι σχετική με τη νόηση, τον κοινό νου (ξυνό λόγο) και μας ειδοποιεί για τους ηθικούς νόμους που αφορούν τη μεταξύ των ανθρώπων σχέση, ως πολίτες του κόσμου και ως θνητά κι αθάνατα πουλιά της ελευθερίας.
Η θεία αρμονία παραμένει απρόσιτη, εάν δεν βιώνει ο άνθρωπος συνειδητά το παρόν, το άχρονο διηνεκές. Είναι, βεβαίως, μια κατάκτηση δύσκολη, το να βιώνει συνειδητά το παρόν, για το λόγο ότι μεσολαβεί η σχετικότητα του αισθητού κόσμου. Η συνειδητότητα του παρόντος προσδίδει τη βεβαιότητα της αδιάλειπτης συνέχειας της ζωής, στον άνθρωπο, παράλληλα, τον καθιστά υπεύθυνο. Η κατάσταση αυτή, αφενός μεν, προσφέρει την ευδαιμονία, αφετέρου όμως τον επιφορτίζει με ευθύνη απέναντι στο σύνολο.
Η διέλευση του ανθρώπου από την Τρίτη διάσταση αποκτά νόημα και αξία όταν βιώνεται με επίγνωση. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός είχε σαφή προσανατολισμό στις ηθικές αξίες και είναι γνωστό ότι η τραγωδία, το θέατρο, η φιλοσοφία ασκούσαν παιδεία στους πολλούς. Υπήρχαν όμως και τα μυστήρια στα οποία οι μυημένοι αποκτούσαν επίγνωση της αθανασίας της ψυχής και έκτοτε διήγαγαν τη ζωή τους με υψηλά ηθικά κριτήρια.. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει ότι : «οι μυούμενοι εγίνοντο ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντα καλλίτεροι».
Ο αγνοών θα χρειαστεί να πληρώσει το τίμημα για τα λάθη του, θα υποστεί τιμωρία, που είναι η τιμή της μωρίας(κάθαρση) ώστε να κατακτήσει τη γνώση της αλήθειας και του δικαίου. Η πορεία δια μέσω των δοκιμασιών, είναι πορεία η οποία οδηγεί στην επίγνωση της σχέσεως εάν ο άνθρωπος τις αποδεχθεί ως μαθητεία. Και για να συμβεί η επίγνωση της σχέσεως θα πρέπει να συντριβούν τα περιοριστικά όρια της ατομικότητας η οποία είναι εγκλωβισμένη λόγω των ενστίκτων, των συμβατικών σχέσεων και της αδυναμίας να εξαρθεί στο Νου. Την πραγματικότητα που είναι τόσο ενδοκοσμική όσο και υπερβατική, την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος δια μέσω του Νοός! Αυτό είναι μέσα στις δυνατότητές του που κατακτάται δια της αυτογνωσίας.
Μέσω του ενστίκτου της επιβιώσεως, δημιουργεί τη θωράκιση στο ατομικό εγώ, αυτό έρχεται σ’ αντίθεση με τη ζωή, η οποία λειτουργεί εν σχέση. Στη Τρίτη διάσταση δοκιμάζει και δοκιμάζεται προκειμένου να γνωρίσει. Υποβάλλεται στη δοκιμασία για να αποκτήσει το βίωμα από το οποίο θα αποκομίσει τη γνώση που χρειάζεται. Αν επιβάλλει στους άλλους μέσω της άγνοιάς του, τους δικούς του όρους, τότε δεν θα αποκτήσει τη γνώση, αλλά ενοχές που επιβαρύνουν τη συνείδησή του.
Η γνώση του εαυτού επιτυγχάνεται δια μέσω του διαλόγου και δια μέσω άλλου που γίνεται απαρχή της πορείας προς το όλον. Ο άλλος και ο κάθε άλλος είναι μέρος της δοκιμασίας και όχι μόνον, είναι ένα μέσον στην κίνηση αυτή της ζωής, η οποία επιτελείται με τη συγκίνηση.
Αυτό που θεωρείται υπέρβαση και δοκιμασία στην ουσία είναι μέσον προσέγγισης των άγνωστων δυνατοτήτων και της διεύρυνσης των ορίων.
Το απόλυτο είναι απρόσιτο, χωρίς την εκμηδένιση των ορίων.
Η αναφορά στο Εν είναι καθοριστική και αναπόφευκτη . Δια μέσω του άλλου γίνεται απαρχή της πορείας προς το όλον.
Ο Λόγος μεσολαβεί για την αφύπνιση της συνειδήσεως, τη διάσπαση των ορίων και την ενθύμηση του πραγματικού προορισμού μας.
Το απόλυτο μένει πάντα αδιαπραγμάτευτο, Όλες οι μεγάλες μορφές, που σημάδεψαν τον πολιτισμό εκφράστηκαν εν σχέση με το απόλυτο, αλλά και δοκιμάσθηκαν αναφορικά προς αυτό.
Η προσέγγιση στο απόλυτο μπορεί να θεωρηθεί ουτοπία ωστόσο παραμένει σημείο αναφοράς και ηθική αξία.
Το απόλυτο βρίσκεται εντός της υπάρξεως του ανθρώπου ως μνήμη. Οι ηθικές αξίες μας προϊδεάζουν για το γεγονός ότι η ζωή είναι σχέση. Κάθε παράλειψη ή παράκαμψη αυτών, δεν μένει χωρίς συνέπειες. Είναι πολύ εύκολο και σύνηθες μέσα στη σχετικότητα να απολέσει κανείς την ενθύμηση αυτής της πραγματικότητας η οποία είναι παραδείσια κι ενώνει το εδώ με το επέκεινα.
Η μετοχή στη σχετικότητα είναι δύσβατη, καθώς σε παγκόσμιο επίπεδο λειτουργεί η υλιστική κοσμοθεωρία που δημιούργησε στεγανά σε νοητικό επίπεδο και υπέβαλλε το φόβο ότι η ζωή έχει ένα τέλος ενώ καλλιέργησε έναν τρόπο σκέπτεσθαι σε απόλυτη αντίθεση με τον ίδιο τον άνθρωπο ως αξία. Περιορίζοντας την αντίληψή του, υπέταξε μέσα σε όρια χρονικά την αγωνιστικότητά του, γεγονός που του στερεί την αληθινή χαρά που του δίνει η γνώση των άγνωστων δυνατοτήτων του και της αδιάλειπτης συνέχειας της ζωής.
ΑΛΚΜΉΝΗ ΚΟΓΓΙΔΟΥ
Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου